Rozdział 5.

     

        Stanęłam przed drzwiami jego willi i nie wiedziałam co począć. Jedna część mnie mówiła, że mam się odwrócić i uciec, lecz druga kazała mi zostać. Miałam mieszane uczucia. Już miałam zapukać, lecz drzwi poczęły się same otwierać. Po chwili w progu stanęli Klaus i jakaś kobieta. Bodajże koło trzydziestki.  

       Mieszaniec uśmiechnął się do mnie i zaczął mówić:

-Witaj, Caroline. Poznaj Adrienne – rzekł swym aksamitnym głosem uśmiechnął się do mnie. Kobieta spojrzała na mnie niepewnie.

-Adrienne Dawson – przedstawiła się.

-Caroline Forbes – odparłam swoim normalnym tonem i cofnęłam się o krok.

-Adrienne to potężna wiedźma – wyjaśnił mi Klaus.

-Czarownica, Nikaus – poprawiła wiedźma i pocałowała go w policzek -do zobaczenia jutro.

-Do widzenia – odparł Klaus trochę znudzony.

        Gestem ręki zaprosił mnie do środka. Po chwili siedzieliśmy w salonie na kanapie.  

-Przepraszam, że ci przeszkadzam, chyba byłeś trochę zajęty – stwierdziłam z sarkazmem, a on zaśmiał się.

-Adrienne to czarownica, rzuci czar na Elenę, pamiętasz? - odparł, a na jego buzi pojawił się, dobrze mi znany, zawadiacki uśmiech.

-Wszystkie wiedźmy całujesz? - spytałam z pogardą w głosie. Popatrzył na mnie poważnie, a po chwili ponownie się zaśmiał.

-A więc w tym sęk – rzekł zachwycony, po czym dodał – Caroline, jesteś zabawna. - Powiedział i zaśmiał się donośnie. Poważnie się zdenerwowałam i wstałam. Już miałam się kierować do wyjścia, kiedy hybryda wstała i złapała mnie za rękę. Obróciłam się, a on spojrzał mi głęboko w oczy. Byłam w niebie. Chcąc nie chcąc usiadłam z powrotem na kanapie i spuściłam wzrok.

-Pocałunki bywają różne. Są te szczere, te magiczne. Oraz te nie mające żadnego wyrazu – powiedział poważnie, a ja zdałam sobie sprawę, że trzyma mnie za rękę. Mimowolnie ją zabrałam i spojrzałam gdzieś w przestrzeń.

-R-rozumiem – odparłam otumaniona jego urokiem. Było w nim coś takiego, co przyciągało mnie jak magnes. Nie mogłam oderwać od niego wzroku, chociaż resztkami sił starałam się zachować czujność.

-A tak w ogólne co cię do mnie sprowadza, kochanie? - spytał rozpromieniony. Był pewny siebie.

-Chciałam pogadać – stwierdziłam uprzejmie i poczułam jego wzrok na swoim ciele.

-To rozmawiajmy – odparł zawadiacko i powoli zaczął przybliżać się do mnie. Wiedziałam, że powinnam się jak najprędzej oddalić, lecz moje ciało nie reagowało. Siedziałam nieruchomo i czekałam na jego krok.                   Kiedy nasze twarze dzieliło tylko parę centymetrów zaczęłam szybciej oddychać, jednocześnie czując jego zimny oddech na skórze.  

         Jednak, kiedy nasze usta miały się złączyć, odwróciłam głowę i zacisnęłam oczy. Klaus westchnął zrezygnowany i wrócił do wcześniejszej pozycji. Popatrzyłam na niego. Jego oczy były pełne smutku i żalu.

-Klaus, zrozum. Nie mogę cię pocałować – wyjaśniłam smutno.

-Dlaczego? - spytał jakby od czapy.

-Bo nie całuję się z kimś kto zabija ludzi – powiedziałam i cichutko zachichotałam.

-To nic nie wyjaśnia. Nie chcesz mnie pocałować, bo boisz się – stwierdził pewnie.

-Niby czego?

-Tego, że twoje uczucia do mnie dzięki pocałunkowi staną się silniejsze – rzekł, a ja patrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczyma. Miał racje, po protu miał, ale ja szłam w zaparte.

-Mylisz się.

-Nieprawda, Caroline. Przestań się oszukiwać i przyznaj w końcu, że coś do mnie czujesz – orzekł i przybliżył się do mnie. Miał racje, ale ja nie chciałam się do tego przyznać. Zdenerwowana wstałam i skrzyżowałam ręce na piersiach.

-To ty przestań! Nic do ciebie nie czuję – oznajmiłam chłodno.

-Kłamiesz – odrzekł i wstał stając naprzeciwko mnie. Nadal się uśmiechał.

-Nie kłamię!-wykrzyczałam wściekła.

-Owszem, kłamiesz - Klaus przybliżył się jeszcze bardziej-oszukujesz i mnie, i sie...- dodał zdecydowany, lecz nie dokończył, bo przerwałam mu składając na jego ustach namiętny pocałunek.  

___________________________________________________________________________________

Wybaczcie, że taki krótki, ale koniecznie chciałam go dodać. W niedzielę 

13 stycznia dodam kolejny, obiecuję. 

 Życzę przyjemnego czytania. Komplementy, jak i krytyka mile widziane   :).
; *